Zaterdag 5 maart
Door: José
Blijf op de hoogte en volg Jose
13 Maart 2016 | Indonesië, Jombang
Nu had ik eindelijk wifi, was het zo traag, dat ik er nog niet zoveel mee opschoot, maar wederom een hernieuwde poging.
Na de drukke dag bij de Borobudur en de Prambanan tempel kwam er weer een reisdag aan van Jogjakarta richting Jombang. De trein vertrok al om 6.45 uur, dus uitslapen was er niet bij. Om 6.15 uur stonden er 31 betjaks klaar om ons naar het station te brengen. Wederom vertrok de trein op tijd.
Het landschap veranderde langzaam, naar het oosten toe, wordt het landschap lager en de zon kwam meer en meer te voorschijn.
In Jombang werden wij onthaald door de vrouw van onze gids Udin, Betta, en hun kindjes. Zij had zelfs een speciale snack voor ons gemaakt. Dus het was tijd voor een bakje koffie (of wat men wilde). Deze dag zouden wij met kleine busjes vertrekken, omdat wij de bergen ingingen. Er kwamen dus gidsen bij. Deze gidsen hadden voor onze Durians geregeld. Ja, jullie vragen je af, wat het is. Het staat bekend onder de Nederlandse naam: Stinkfruit. Je mag in Indonesië niet een hotel in met dit fruit. Het was oogsttijd, dus wij hadden bij Udin lopen zeuren, dat wij dit wel eens wilden proberen. De dag was daar. Laat ik het zo zeggen: de meningen waren verdeeld....;-)
De tocht naar Tosari was net een James Bond film. Het is een wonder dat er niet meer ongelukken gebeuren. Tosari kan alleen bereikt worden middels een 13 km lange weg vol met haarspeldbochten en naarmate we hoger kwamen, kwam er steeds meer mist. De temperatuur zakte tot een aangename 20 graden. En wat deden de gids en chauffeur: de verwarming ging aan, want het was koud....!!!!!
Ze snapten er niets van, dat wij zaten te lachen.
Om 16 uur kwamen wij aan bij ons hotel. Het diner werd gedaan bij iemand thuis. Dat is toch wel heel apart.
Na de drukke dag bij de Borobudur en de Prambanan tempel kwam er weer een reisdag aan van Jogjakarta richting Jombang. De trein vertrok al om 6.45 uur, dus uitslapen was er niet bij. Om 6.15 uur stonden er 31 betjaks klaar om ons naar het station te brengen. Wederom vertrok de trein op tijd.
Het landschap veranderde langzaam, naar het oosten toe, wordt het landschap lager en de zon kwam meer en meer te voorschijn.
In Jombang werden wij onthaald door de vrouw van onze gids Udin, Betta, en hun kindjes. Zij had zelfs een speciale snack voor ons gemaakt. Dus het was tijd voor een bakje koffie (of wat men wilde). Deze dag zouden wij met kleine busjes vertrekken, omdat wij de bergen ingingen. Er kwamen dus gidsen bij. Deze gidsen hadden voor onze Durians geregeld. Ja, jullie vragen je af, wat het is. Het staat bekend onder de Nederlandse naam: Stinkfruit. Je mag in Indonesië niet een hotel in met dit fruit. Het was oogsttijd, dus wij hadden bij Udin lopen zeuren, dat wij dit wel eens wilden proberen. De dag was daar. Laat ik het zo zeggen: de meningen waren verdeeld....;-)
De tocht naar Tosari was net een James Bond film. Het is een wonder dat er niet meer ongelukken gebeuren. Tosari kan alleen bereikt worden middels een 13 km lange weg vol met haarspeldbochten en naarmate we hoger kwamen, kwam er steeds meer mist. De temperatuur zakte tot een aangename 20 graden. En wat deden de gids en chauffeur: de verwarming ging aan, want het was koud....!!!!!
Ze snapten er niets van, dat wij zaten te lachen.
Om 16 uur kwamen wij aan bij ons hotel. Het diner werd gedaan bij iemand thuis. Dat is toch wel heel apart.
-
13 Maart 2016 - 16:19
Pa En Ma:
Hallo Jose er komen twee verslagen achter elkaar binnen. Weer een mooie drukke dag. En wat een mooie foto's. Kan ik jou een mail sturen? groetjes van ons. -
13 Maart 2016 - 16:23
Jose Verboom:
Ja, dat kan. Van de week liep mijn email echter helemaal vast. Het kan dus even duren voor uw antwoord krijgt.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
